Hoofdstuk 30

==

Zodra Lou aan het eind van de straat was, gingen de hemelsluizen open en begon het te plenzen. Het dunne jasje dat ze had aangetrokken bood er nauwelijks bescherming tegen, hoewel dat amper tot haar doordrong omdat ze de gebeurtenissen van die vreselijke middag de revue liet passeren. Waarom werd zij als boeman bestempeld als ze het niet goed vond dat de kinderen haar meubels molden? Of omdat ze het recept van de taart niet wilde geven? Of zei: Blijf van me af, smerige viezerik? Of vond dat zij en kolonel Sanders als gelijken waren geboren? Mocht zij er geen mening op na houden? Was zij soms alleen maar op deze aarde om Phils hatelijke opmerkingen over haar gewicht te slikken en toe te laten dat Des met zijn stinkende adem in haar nek hijgde?

Ze liep automatisch in de richting van Michelles huis. Ze had behoefte aan vrouwelijk gezelschap en een kop thee. Ze wilde bij een buitenstaander haar hart uitstorten over Des en Celia en Phil en Jaws en Deb en Tom. Lou wilde praten. En ze wilde dat er voor de verandering naar haar werd geluisterd.

Michelle woonde in een klein rijtjeshuis, ruim een halfuur lopen bij Lou vandaan. Het was haveloos in vergelijking met de andere huizen in het rijtje, met hun nieuwe ramen en kunststof deuren en frisse vitrage, maar Michelle had nooit iets aan het huis laten doen nadat ze het had gekocht. ‘Je huis is een spiegel die je innerlijk reflecteert.’ Kijkend naar de verwaarloosde, groezelige façade kon Lou alleen maar denken hoe waar dat was. Ze was doorweekt tegen de tijd dat ze er was. Regenwater droop uit haar haren en van haar neus, en haar voeten sopten in haar schoenen.

Lou klopte op de mosterdkleurige deur. De kleur deed aan ernstige diarree denken. De deur ging vrijwel onmiddellijk open.

‘Dat was snel... o!’ zei Michelle. Ze hield een peignoir van dunne, babyroze satijn voor haar onmiskenbaar naakte lichaam bij elkaar. Haar haar leek net een bos prikkeldraad. Het was duidelijk dat ze iemand anders had verwacht. ‘Sorry, ik dacht dat je Craig was. Hij is even weggegaan om sigaretten te kopen.’ Ze glimlachte geforceerd. ‘Hij kan elk moment terug zijn,’ voegde ze eraan toe. Ze vroeg niet waarom Lou onaangekondigd bij haar op de stoep stond, uit vrees dat het antwoord langer dan dertig seconden zou duren en, zoals ze vermoedde, met tranen gepaard zou gaan.

‘Ik vroeg me alleen af of we even konden praten, maar ik begrijp dat ik ongelegen kom,’ zei Lou.

‘Sorry, het komt inderdaad niet gelegen.’ Michelle keek over Lous hoofd heen of ze Craig zag aankomen. Het was niet netjes van Lou om onverwacht langs te komen, dus vond ze het gerechtvaardigd om haar niet binnen te laten.

‘Het geeft niet,’ zei Lou glimlachend. ‘Ik had je eerst moeten bellen.’

‘Het spijt me, Lou. Craig en ik... We zien elkaar alleen in het weekend, dus we willen van elke minuut genieten.’

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, het is echt niet erg,’ zei Lou nog steeds glimlachend. De paar ontsnapte tranen werden door de regen gecamoufleerd.

‘Ik bel je zodra hij weg is,’ beloofde Michelle.

‘Oké.’

‘Dag dan. Sorry.’ De deur werd al weer dichtgedaan, langzaam, maar wel beslist.

Lou liep terug door de straat. Een grote, sjofele kerel met holle ogen, piercings in zijn gezicht en een tatoeage in zijn nek kwam haar tegemoet. Onder het lopen maakte hij een pakje sigaretten open en hij gooide het cellofaan op de grond. Voordat hij langs haar liep bekeek hij haar van hoofd tot voeten, en Lou rilde van zijn blik. Dit kon hem toch niet zijn, de knapste kerel die Michelle ooit had gekend?

Lous voeten deden pijn van het soppen in haar schoenen. Het regende nog steeds pijpenstelen en ze had geen geld bij zich, dus kon ze niet eens een taxi nemen. Teruggaan naar Michelle en haar activiteiten met Craig de Griezel onderbreken om een paraplu of een vijfje te vragen behoorde niet tot de mogelijkheden, dus zat er niets anders op dan in de regen de lange wandeling naar huis te maken. Lou had het gevoel dat alles en iedereen, zelfs de elementen, vandaag tegen haar samenzwoeren.